Staatssecretaris Hendrik Bogaert versmalt vandaag het relancedebat tot een debat over de index. Dit is een veel te enge benadering. Het ACV wil een grondig relancedebat.
We moeten op vele vlakken tegelijk werken : de inflatie beheersen, ons op groeimarkten richten, innoveren, opleiden, … En ook de internationale concurrentie en de loonkost spelen mee. Het ACV gaat die discussie niet uit de weg. Morrelen aan de index is echter verkeerd gepruts in de marge. En bovendien al te doorzichtig. Zo wil men het debat afwentelen op de gewone mensen die werken of een uitkering of pensioen krijgen. En die elke dag de stijgende levensduurte voelen. In hun koopkracht knippen zou trouwens bijzonder slecht zijn voor de consumptie en de economie.
Het ACV wil een fundamentele oplossing om de lasten op arbeid te verminderen. Dat kan met een nieuw sociaal contract. Dat kan door kinderbijslag en gezondheidszorg niet langer te financieren door bijdragen op arbeid. Want dit zijn algemene rechten voor de ganse bevolking : niet alleen werknemers krijgen kinderen, niet alleen werknemers hebben nood aan gezondheidszorg. Die verlaging van bijdragen voor de sociale zekerheid moet men opvangen. Dat kan door een alternatieve financiering waarin alle inkomensgroepen fair bijdragen. Het Planbureau en de Nationale Bank schoven dit vorig jaar al naar voor als de beste remedie om groei en werkgelegenheid te stimuleren.
De juiste oplossing voor het loonkostvraagstuk ligt dus in het debat over rechtvaardige fiscaliteit. Opmerkelijk is dat de grootste voorstanders voor het afbreken van de index tegelijk ook de grootste dwarsliggers zijn voor een faire fiscale bijdrage van alle inkomens. Vandaag is de last op arbeid te hoog omdat andere inkomens onvoldoende bijdragen.
Staatssecretaris Bogaert begon vandaag zijn aanval op de index trouwens met verkeerde cijfers. Onze loonkostwig (het verschil met Frankrijk, Nederland en Duitsland) zou oplopen tot 4,6%. Dit is niet correct. Hij vergeet de loonkostsubsidies mee te tellen. Het Planbureau rekende in januari 2012 wel correct en komt uit op een loonkostwig van 0,7%! Een loonkostwig die trouwens enkel te wijten is aan Duitsland. Duitsland doet aan massale loondumping: 21% van de werkende Duitsers verdient minder dan 10 euro bruto per uur! Recente stakingen in Duitsland bewijzen dat dit onhoudbaar is.
De Staatssecretaris verwees herhaaldelijk naar de wet op de loonnorm van 1996. Jammer genoeg stopte hij met lezen bij artikel 13. In artikel 14 staat dat men ook aan andere inkomensgroepen dan werknemers inspanningen kan vragen (vrije beroepen, aandeelhouders,...). Dit artikel is tot op heden nog nooit toegepast. Terwijl vandaag al een strenge loonnorm geldt voor de werknemers. De andere inkomens (vrije beroepen, topmanagers, aandeelhouders, …) hebben hier geen last van. Het ACV vraagt dat ook zij voor hun verantwoordelijkheid worden geplaatst.
We moeten op vele vlakken tegelijk werken : de inflatie beheersen, ons op groeimarkten richten, innoveren, opleiden, … En ook de internationale concurrentie en de loonkost spelen mee. Het ACV gaat die discussie niet uit de weg. Morrelen aan de index is echter verkeerd gepruts in de marge. En bovendien al te doorzichtig. Zo wil men het debat afwentelen op de gewone mensen die werken of een uitkering of pensioen krijgen. En die elke dag de stijgende levensduurte voelen. In hun koopkracht knippen zou trouwens bijzonder slecht zijn voor de consumptie en de economie.
Het ACV wil een fundamentele oplossing om de lasten op arbeid te verminderen. Dat kan met een nieuw sociaal contract. Dat kan door kinderbijslag en gezondheidszorg niet langer te financieren door bijdragen op arbeid. Want dit zijn algemene rechten voor de ganse bevolking : niet alleen werknemers krijgen kinderen, niet alleen werknemers hebben nood aan gezondheidszorg. Die verlaging van bijdragen voor de sociale zekerheid moet men opvangen. Dat kan door een alternatieve financiering waarin alle inkomensgroepen fair bijdragen. Het Planbureau en de Nationale Bank schoven dit vorig jaar al naar voor als de beste remedie om groei en werkgelegenheid te stimuleren.
De juiste oplossing voor het loonkostvraagstuk ligt dus in het debat over rechtvaardige fiscaliteit. Opmerkelijk is dat de grootste voorstanders voor het afbreken van de index tegelijk ook de grootste dwarsliggers zijn voor een faire fiscale bijdrage van alle inkomens. Vandaag is de last op arbeid te hoog omdat andere inkomens onvoldoende bijdragen.
Staatssecretaris Bogaert begon vandaag zijn aanval op de index trouwens met verkeerde cijfers. Onze loonkostwig (het verschil met Frankrijk, Nederland en Duitsland) zou oplopen tot 4,6%. Dit is niet correct. Hij vergeet de loonkostsubsidies mee te tellen. Het Planbureau rekende in januari 2012 wel correct en komt uit op een loonkostwig van 0,7%! Een loonkostwig die trouwens enkel te wijten is aan Duitsland. Duitsland doet aan massale loondumping: 21% van de werkende Duitsers verdient minder dan 10 euro bruto per uur! Recente stakingen in Duitsland bewijzen dat dit onhoudbaar is.
De Staatssecretaris verwees herhaaldelijk naar de wet op de loonnorm van 1996. Jammer genoeg stopte hij met lezen bij artikel 13. In artikel 14 staat dat men ook aan andere inkomensgroepen dan werknemers inspanningen kan vragen (vrije beroepen, aandeelhouders,...). Dit artikel is tot op heden nog nooit toegepast. Terwijl vandaag al een strenge loonnorm geldt voor de werknemers. De andere inkomens (vrije beroepen, topmanagers, aandeelhouders, …) hebben hier geen last van. Het ACV vraagt dat ook zij voor hun verantwoordelijkheid worden geplaatst.
