Op 4 januari hebben de vermogenden in stilte hun Tax Freedom Day gevierd. Het is bij niemand opgevallen!
Ook in 2012 was België opnieuw een fiscaal luilekkerland voor de meest vermogenden onder ons. Terwijl ze intussen toch steen en been klagen over de hoge belastingsdruk in ons land, ontdekken ook steeds meer buitenlandse multimiljonairs, zoals Bernard Arnault en Gérard Dépardieu, de immense voordelen van een land zonder vermogenskadaster, zonder vermogensbelasting en een volwaardige meerwaardebelasting en waarin het bankgeheim nog steeds niet volledig is opgeheven.
De meerderheid van de politieke klasse in ons land beschermt nog steeds de hoge vermogens waardoor de gewone werknemers (waaronder een stijgend aantal “working poor”) verantwoordelijk worden gesteld voor de crisis, moeten inleveren en nog steeds de meeste belastingen betalen.
Het totale netto vermogen van de Belgische gezinnen in 2011 bedroeg volgens de Nationale Bank van België 1.800 miljard euro. Volgens dezelfde bron bedroegen de heffingen op het vermogen 3,9% van het BBP. Omgerekend in geld is dat 14,4 miljard euro. Dat is een gemiddelde aanslagvoet van 0,80%.
Als we de redenering volgen van PricewaterhouseCoopers (PwC), dan werken de vermogenden vanaf de vierde dag van het jaar voor zichzelf.
PwC, een bekende internationale accountant en belastingadviseur, berekent ieder jaar wanneer de Taks Freedom Day valt. Dat is de dag waarop de Belg al zijn belastingen heeft betaald. “Vanaf die dag werkt hij voor zijn eigen rekening”, is de gedachte. Met deze boodschap wordt op een kunstmatige wijze een onderscheid gemaakt tussen werken voor de overheid en werken voor jezelf. De klanten van PwC zijn mensen met dikke portefeuilles en grote vermogens, multinationals en andere grote bedrijven. De specialisten van het bureau leggen hun klanten in de watten door alle wettelijke mogelijkheden en achterpoortjes op te zoeken om zoveel mogelijk belastingen te ontwijken. PwC en zijn klanten willen géén overheid met veel middelen maar een zo groot mogelijke opeenstapeling van private rijkdom.
Volgens het FAN/RJF werkt iedereen zowel voor de eigen behoeften als voor de uitbouw van onze welzijnsstaat. Enerzijds geven mensen geld uit aan hun woning, auto, levensmiddelen, energie, vrije tijd enzovoort. Anderzijds dragen ze af voor onderwijs, cultuur, gezondheidszorg, bejaardenzorg, openbare parken, openbare zwembaden, wegen, trein-tram-bus, …. Niemand van ons kan zonder die verzorgingsstaat. Zelfs de rijken niet! Wie rijk is, heeft ons mooi sociaal model misschien wat minder nodig. Maar ook kinderen van rijke mensen genieten van goed en goedkoop onderwijs, worden ziek en maken maar al te graag gebruik van onze degelijke gezondheidszorg. Hun ouders en grootouders hebben zorg nodig, ze maken gebruik van onze goedkope musea en ze maken ofwel zelf gebruik van onze openbare wegen of hebben die wegen nodig om de winsten te maken waarop ze later weinig of geen belastingen willen betalen.
Het rechtvaardigheidsgevoel van 80 procent van de Belgen vraagt om een vermogensbelasting in te voeren
Peilingen hebben aangetoond dat de Belgen massaal achter een vermogensbelasting staan en willen dat de regering het geld in de eerste plaats gaat halen bij wie veel geld heeft. Het is niet meer dan logisch, als je weet dat het vermogen in België erg ongelijk is verdeeld.
Enkele cijfers:
- het gemiddelde vermogen van de 1% rijkste Belgen bedraagt 7.545.870 miljoen euro;
- de 10% rijkste Belgen bezitten de helft van het totale Belgische vermogen;
- de tien rijkste Belgische families bezitten samen een vermogen van 42 miljard euro;
- de families de Spoelberch, de Mevius & Vandamme, grootaandeelhouders van AB InBev en bezitters van het grootste vermogen van ons land, bezitten een vermogen van 25,6 miljard euro. Dat is precies evenveel als het totale budget in 2012 van de ziekteverzekering.
België is een belastingparadijs!
In België is het bankgeheim nog altijd niet volledig opgeheven, is er geen vermogenskadaster, is er geen vermogensbelasting en is er geen volwaardige meerwaardebelasting. Moest dat wel het geval zijn, dan had de regering genoeg geld om de crisis te betalen die de banken hebben veroorzaakt.
Om de lage uitkeringen voor gepensioneerden, werklozen, invaliden en leefloners boven de armoedegrens te tillen, is een bedrag nodig van 1,2 miljard euro. Dat is amper drie procent van het persoonlijk fortuin van de rijke Fransman Bernard Arnault, dat 41 miljard euro bedraagt, en die al geruime tijd in de Brusselse gemeente Ukkel is gedomicilieerd.
Overal in Europa ondergraven regeringen het sociaal model met als gevolg dat volgens de gegevens van Eurostat zo’n 115 miljoen Europeanen door armoede en sociale uitsluiting worden bedreigd. Ook onze regering doet daaraan mee en onderneemt weinig om de rijken en de winsten van bedrijven meer te belasten. Met de saneringsoperatie van 2012 speelde ze het klaar om de uitkeringen van de werkzoekenden te verminderen in de tijd. Door deze maatregel zullen nog meer mensen afglijden naar de armoede!
Met de uitkeringen die de mensen vandaag krijgen is het onmogelijk een fatsoenlijk bestaan te leiden. Met een leefloon van 785 euro per maand heeft een alleenstaande 350 euro per maand tekort om minimaal financieel rond te komen. Een gezin met een leefloon van 1.403 euro per maand heeft 619 euro per maand tekort. Een alleenstaande werkloze met een uitkering van 916 euro per maand kampt met een tekort van 219 euro per maand. Voor een werkloos gezin met 1.446 euro per maand is het tekort 576 euro per maand.
Een rechtvaardige politiek zorgt ervoor dat deze bedragen worden aangepast en dat er geen jacht wordt gemaakt op werkloze en arme mensen
Een rechtvaardige politiek is een politiek die zorgt voor ‘alle’ mensen en die een vermogensbelasting uitwerkt. Een vermogensbelasting waarbij multimiljonairs zoals Arnault worden belast, met 1 procent op het deel van het vermogen boven de 1 miljoen euro, 2 procent boven de 2 miljoen euro en 3 procent boven de 3 miljoen euro. Met een vrijstelling voor de eigen woning met een waarde van 500.000 euro, brengt deze vermogensbelasting bijna 8 miljard euro op. Met dat bedrag verhoog je niet alleen de uitkeringen maar zorg je er ook voor dat je niet moet besparen op sociale huisvesting, sociale zekerheid en onderwijs.
