ACV-militanten bedelen 'de 7 hoofdzonden op de luchthaven'

Militanten van het ACV hebben deze middag in Brussels Airport het pamflet ‘de 7 hoofdzonden op de luchthaven’ bedeeld aan het personeel.

In het pamflet stelt het ACV-luchthavencomité dat werken op de luchthaven tegelijk heel aantrekkelijk en fameus zwaar is. “De luchthaven blijft een boeiende internationale omgeving waar het altijd een beetje vakantie is. Veel collega’s blijven hangen op de luchthaven. Zijn met andere woorden een beetje verslaafd aan de luchthaven. Surfen van het éne bedrijf naar het andere”, is de inleiding van dit verkiezingspamflet.

“Veranderen van werkgever gebeurde de laatste jaren dikwijls niet vrijwillig maar noodgedwongen: al of niet door collectieve ontslagen en faillissementen. We gaan het rijtje niet meer afllopen van begin jaren ’90 tot dit voorjaar nog. Maar ook voor wie geen ontslag kreeg, is het de laatste jaren harder werken geworden.”

De 7 hoofdzonden op de luchthaven volgens het ACV
1. Flexibiliteit:
Een woord dat door veel werkgevers te vaak gebruikt, zeg maar misbruikt wordt. Net zoals het begrip ‘onze concurrentiepositie’. We zien al te vaak tijdelijke en deeltijdse contracten, interims, veel te wisselvallige uurroosters, verkapte oproepcontracten, meer uren vliegen, annualisering van de arbeidstijd, split shifts zijnde services coupés in het Nederlands, nachtvluchten en dus ook nachtwerk….

2. Werkdruk:
Zeg maar stress, steeds hogere productiviteit, onderbezetting, polyvalentie, stand-by, overuren (betaald? te recupereren?), dalende kwaliteit van de arbeid, minder service voor passagiers, rugproblemen, kortere turn around, nog meer tonnen bagage verslepen, verhoogde veiligheidsmaatregelen en dus meer procedures en nog meer stress en werk…

3. Koopkracht:
De Sabéniens deden het ons voor. Reeds van begin de jaren ’80 moesten ze inleveren. Een steeds concurrentiëlere luchtvaartbusiness deed de rest: lagere lonen, of geen loon na een herstructurering of faillissement. Minder premies, want je werkt op een luchthaven waar flexibiliteit en ploegenwerk de norm zijn. Je weet dus waar je aan begint. Een financiële compensatie voor die ‘bijzondere’ prestaties is dan ook ‘niet meer van deze tijd’.

4. Veiligheid:
Veel materiaal is oud en versleten, soms zelfs defect. Sommige veiligheidsprocedures worden slechts pro forma gevolgd of nadien op papier in orde gebracht. Er is te weinig materiaal en dus moet je het soms inpikken bij de concurrent. Veiligheid voor de passagier is OK, maar veiligheid voor de werknemers kan enkel als de productiviteit er niet onder lijdt…

5. Mobiliteit:
Het openbaar vervoer verbetert, maar het werk wordt flexibeler. Dus is in veel gevallen toch een auto nodig. En dan ook files, moeilijk en betalend parkeren, soms ver van je werkplaats…

6. Het vliegend… personeel:
De wet op de arbeidsduur, kleine en grote flexibiliteit, cao 42, soepeler overurenregeling... Maar in de lucht is het allemaal nog veel erger. De Belgische wetgeving is er op enkele essentiële punten vervangen door een internationaal IATA-kader dat per bedrijf concreet wordt ingevuld. En waar geen enkele steward(es) of piloot wijs uit geraakt. Ondoorzichtigheid troef. Welke rechten heeft het vliegend personeel eigenlijk?

7. Diversiteit:
Een internationale omgeving waar ‘vreemde’ werknemers – onze allochtone medemens, Brusselse medeburger, Waalse compatriot – niet zo gemakkelijk aan de bak komen. Of waar ze systematisch enkel de minder betaalde en meer flexibele jobs krijgen. Bedrijven dus met 'witte' diensten waar migranten amper of niet te bespeuren zijn. Foute boel met heel wat gekende en minder gekende oorzaken: taalbarrière, transportproblemen, vooroordelen, oeverloze administratieve rompslomp in een gefederaliseerd land met een luchthaven op het snijpunt van de drie gewesten… Maar er is ook het glazen plafond voor veel vrouwen, de soms onmogelijke combinatie van werk en gezin, nog hogere drempels voor werkzoekenden met een handicap…

En wat gaat de vakbond daar nu aan doen?
Dat allemaal oplossen natuurlijk. Of er toch – verder – echt werk van maken. Dit kan alleen als wij – de werknemers op de luchthaven - beseffen dat we kunnen en moeten meespelen. Het gaat om onze job, onze werkomstandigheden. Dus willen en moeten we daar mee over beslissen. Dit kunnen we niet als individuele werknemer. Daarvoor moeten we samen vertegenwoordigers aanduiden die onze stem laten horen in het bedrijf. En het wil nu wel lukken zeker dat er deze maand sociale verkiezingen zijn. Waarbij we onze stem kunnen uitbrengen op die vertegenwoordigers of delegees die we voor die opdracht zien zitten.

Je kan het volledige pamflet hier downloaden.

Naast dit pamflet werd ook de luchthavenkrant Radar bedeeld.


Bekijk enkele foto's van de uitdeelactie hier.